Zwangerschapshormonen

 
Trots en gêne liggen soms verwarrend dicht bij elkaar.

Ik kom nu net uit de Kleine Komedie, waar ik die heerlijke voorstelling van Ricky Koole en Leo Blokhuis heb gezien. Een voorstelling van twee mensen die héél veel van liedjes houden en die liefde aanstekelijk over het voetlicht brengen.
De soundtrack van ieders leven wordt natuurlijk grotendeels gevuld met popmuziek en Leo en Ricky namen met de hele zaal ieders score even door.
Ricky opent met Peter Gabriel, dús Ricky is bij voorbaat al heel erg leuk. Maar dit terzijde.

Halverwege de voorstelling vraagt Ricky of er iemand in de zaal zit voor wie wel eens een liedje is geschreven.
“Ja, ík!”, roept de vrouw links van mij. Het zweet breekt me uit.
“Welk liedje dan?”
“Eindeloos, van Axel Lukkien”, zegt mijn van zwangerschapshormonen blije vrouw.
Terwijl ik langzaam probeer onder het pluche van het balkon te kruipen, licht ze enthousiast het wat en hoe van onze relatie toe aan Ricky, Leo en de Kleine Komedie.
“Axel Lukkien, die ken ik”, zegt Leo en hij tovert “Eindeloos” uit zijn Macbook.

Hij draait de eerste helft van het lied en het klinkt lang niet beroerd.
 
 
 

Ook interessant:

        »  De beste vriend van Sinterklaas
        »  Liftolifant
        »  Welkom op de nieuwe Axel Lukkien-site!
        »  Recensie Welkom Thuis: “Heldere teksten zonder poëtische poeha”
        »  Flirt!