Tadaaa!

Gepubliceerd 6 april 2013 | Door Axel

De produktie van de videoclip van welkom thuis had me de afgelopen maand zo opgeslokt, dat het me bijna was ontschoten dat bijna direct na het afronden hiervan de presentatie van mijn album welkom thuis zou plaatsvinden. En wel op een gewijde plek; platenhandel Concerto, te Amsterdam (welke Amsterdammer is er niet groot mee geworden?).
Langzaam begon bij mij het kwartje te vallen dat zo’n presentatie ook echt een big deal was. Zoals ik hier al eens eerder had geschreven; je glijdt zo van het ene ‘belangrijkste moment’ in het andere, dat je haast zou vergeten dat het daadwerkelijke verschíjnen van het album ook best belangrijk is.

Voor deze bijzondere gelegenheid had ik een aantal van de musici, die op het album te horen zijn, gevraagd om een liedje te komen spelen in Concerto; Bastiaan Mulder op gitaar, Reyer Zwart op basgitaar, Jeanne Biessen op viool en Katja Didychenko op cello. En hoewel iedereen het eigenlijk idioot druk had – zo vliegen de strijkende dames met de Paas natuurlijk van Matthäus naar Matthäus – lukte het om om 13.00 op de bewuste dag nog een repetitie te beleggen bij Reyer in zijn studio aan de Wibautstraat.
Bastiaan had rond die tijd nog een andere repetitie, maar hij zou zich voor de soundcheck om 15.30 bij ons voegen in Concerto. Zo zouden we “alles lijkt anders”, waarvoor ik de avond tevoren nog een arrangementje voor viool en cello had gemaakt, nog een keertje met z’n allen door kunnen spelen, voordat Concerto vol zou lopen.

En vol liep het.
Het charmante presentatiezaaltje aan de linkerkant van de grote platenzaak was van voor tot achter gevuld. Vlak voor het podium kropen zelfs de kids (waaronder mijn eigen dochter) over de grote kussens en tussen alle Welkom-Thuisballonnen, die we nog over hadden na de filmopnamen van de videoclip.

Na een korte inleiding door mijzelf, konden we op het grote scherm achter het podium voor het eerst de clip bij welkom thuis vertonen, die we anderhalve week ervoor geschoten hadden en die Gabe Bauer diezelfde week nog had gemonteerd.

Het hart van de presentatie was de daaropvolgende toespraak van mijn lieve vriendin Désanne van Brederode. Haar woorden vervulden me van trots, ontroering en verwondering.
Haar speech is in een vorig blog te lezen.

Toen kwam het moment dat ik voor het eerst in vijf jaar weer voor publiek zou zingen en spelen. En dat viel me zeker niet tegen.
Live spelen met deze band smaakte naar meer.