Summer of Love

Gepubliceerd 20 augustus 2012 | Door Axel

Eergisteren is Scott McKenzie overleden, de zanger van San Francisco.
Dit melancholieke lied ging over Amerikaanse jongeren die massaal de “Summer of Love” gingen vieren in San Francisco. Het lied stond symbool voor een korte periode in de westerse geschiedenis, die me mijn hele leven zeer tot de verbeelding heeft gesproken: het einde van de jaren ’60.

Een periode waarin jonge mensen bedacht hadden dat niet God, geld of macht de belangrijkste zaken in het leven waren, maar dat juist Liefde meer dan voldoende was. Voor mij als tiener was het die magische tijd die ik nét niet meer zelf had meegemaakt, maar waarin wel al die prachtige singletjes uit mijn vaders platenkoffer waren gemaakt.
Want wat het meest tot de verbeelding sprak was de muziek uit die periode. Het leek een explosie van creativiteit, van melancholieke melodieën, in geheimzinnige bouwsels van klank, gemaakt met de bescheiden technische mogelijkheden van die tijd, maar met magische instrumenten waar ik toen nog weinig van wist; mellotrons, theremins, sitars, celesta’s.

De popmuziek is na 1970 nog twee decennia in volle bloei geweest. Voor het overige is het lastig vast te stellen wat er van de Flower Power-idealen terecht is gekomen. Hoewel duurzaamheid nu bovenaan ieders agenda staat, was “het milieu” tot de eeuwwisseling voor de meeste mensen geitenwollensokkengeneuzel.
De verbeelding is niet héél erg lang aan de macht gebleven, de man die All you need is Love zong, kwam al in 1980 door een kogel om het leven en het gebruik van geestverruimende middelen werd d.m.v. list en bedrog door het echtpaar Reagan in de ban gedaan.
En in Nederland hebben de anti-autoritaire ideeën uit de jaren ’60 geleid tot de ruwe omgangsvormen die de afgelopen tien jaar ons parlement hebben geteisterd.

Toch blijf ik jaloers op mensen die de korte periode van zachtmoedigheid en optimisme bewust hebben meegemaakt, vooral omdat het kennelijk veel creativiteit losmaakte. Muziek is gelukkig lang houdbaar.
De geschiedenis gaat in golven en het is mijn geloof – nou ja, mijn hóóp – dat iedere generatie de fouten van haar ouders corrigeert.
Wellicht is het de generatie van mijn dochter die straks weer bloemen in het haar steekt. Wel duurzaam gekweekt, natuurlijk.