Mag wel, hoeft niet

 
Harrie Jekkers beschrijft in één van zijn conferences een werkloze vriend, die precies op de hoogte is van alle subsidies, toeslagen en uitkeringen waar hij als werkloze recht op heeft; “Alles waar ‘ie recht op heb, heb ‘ie!”.

Ik heb dat altijd een hilarische zin gevonden. Niet omdat ik die fictieve werkloze vriend zijn inkomen misgun, maar omdat het zo’n typich Nederlandse houding is. Alles pakken, zeggen, doen “waar je recht op hebt”.

Wij zijn een volk van geschréven regels en we zoeken liever de grenzen van die geschreven regels op, dan dat we bij voorbaat voor zelfcensuur kiezen en ons houden aan óngeschreven regels. “Want wie bepaalt die nou helemaal?” Ongeschreven regels suggereren autoriteit die niet ter discussie staat en mijn generatie en de generaties na mij zijn anti-autoritair opgevoed. ‘Het kan immers niet zo zijn dat een docent, agent of arts in Nederland automátisch gelijk heeft, gewoonweg omdát hij docent, agent of arts is.‘

Die houding heeft vele voordelen. Het maakt dat Nederland geen starre klassenmaatschappij is, zoals bijvoorbeeld Groot-Brittannië, en het zorgt ervoor dat we vraagtekens zetten bij schijnzekerheden.

Dat we altijd de grenzen van de geschreven regels opzoeken heeft ook een schaduwzijde.
In Nederland heeft een kamerlid het recht om een hoofddoekje in het openbaar ‘kopvod’ te noemen. En het is goed dat hij dat recht heeft. Zolang hij vervolgens in alle wijsheid zelf de beslissing maakt of zo’n uitspraak de samenleving verder brengt, of het integratiedebat ermee gediend is en of het de meest produktieve manier is om je bezwaren tegen een religie kenbaar te maken.

Begrijp me niet verkeerd; ik ben ook van mening dat alle maatschappelijke problemen, dus ook religieuze onverdraagzaamheid, benoemd en bekritiseerd moeten kunnen worden. Als er iets is in de wereld is dat een beroep doet op niet-te-bediscussiëren autoriteit, dan is het wel religie. Een mooi voorbeeld is Sheik al-Haddad die gisteren naar Nederland kwam en die er achterlijke – ik denk dat deze term ook bij het meest politiek correcte gehoor geoorloofd is – ideeën op nahoudt. Ideeën die op geen enkele manier in Nederland welkom zijn.

Een anti-autoritaire houding kan ronduit puberale vormen aannemen. Als je van een puber wilt dat hij iets doet, moet je hem datgene vooral verbieden. Dit principe geldt blijkbaar ook voor Yoeri Albrecht van De Balie. Die moet je ook niet vertellen dat hij iets niet mag, want dan doet ‘ie het lekker júist.

Gekke-Gerrit-Imam al-Haddad mocht dus gisteren in De Balie in debat. Arme Tofik Dibi was weer voor ons aller karretje was gespannen om ‘m weerwoord te geven.
Want natuurlijk heeft al-Haddad het recht om naar Nederland te komen. En natuurlijk heeft hij het recht te zeggen wat hij vindt.

En natuurlijk heeft De Balie het recht een debat te organiseren. Maar dat is nog geen reden om het ook te doen. Je doet iets omdat je verwacht dat het zin heeft. Een vrij debat is vaak nuttig, omdat mensen ideeën kunnen uitwisselen en zo van elkaar kunnen leren. Verwachtte men dit echt van dít debat? Gaat de imam straks naar huis met een grotere tolerantie jegens homo’s? Of is Tofik Dibi er nu dankzij de imam van overtuigd dat steniging zo gek nog niet is?

Baat het niet, dan schaadt het niet, zou je zeggen. Maar het schaadt wel degelijk. De meeste Nederlandse moslims zullen niet blij zijn met deze wereldvreemde sheik, die in één klap weer alle vooroordelen komt bevestigen, waar zij dagelijks last van hebben.

En zodra straks de wind is gaan liggen, is er wel wéér een gekke advocaat-die-niet-opstaat of een pedo-imam in het nieuws, waar ze ‘als moslim’ een mening over moeten hebben.

Vanochtend zijn ze waarschijnlijk wéér door hun collega’s op het werk gevraagd wat zíj nou eigenlijk van steniging vinden, ‘als moslim’. Zucht.
 
 
 

Kijk ook hier eens:

        »  Water naar de Zee is nu ook verkrijgbaar bij LegalDownload.net!
        »  Dit dacht ik vanochtend…
        »  Eland
        »  De Kusjesman
        »  Singer-songwriters zíjn natuurlijk ook heel vervelend…