Marianne

 
Van al mijn liedjes is Marianne misschien wel het meest autobiografisch.

Het is in zekere zin ook het oudst.
Want hoewel de tekst heel recent is, bedacht ik de melodie toen ik veertien jaar was. Het thema aan het begin van het lied (en vlak voor de brug), dat Bastiaan Mulder zo mooi op Dobro heeft uitgevoerd, heb ik zelfs al eerder bedacht; ik moet toen een jaar of tien zijn geweest, want ik speelde het op het kolossale electronische Eminent-orgel van mijn vader.

Marianne was mijn Oostenrijkse jeugdliefde, die ik twee weken per jaar zag als ik met mijn ouders op wintervakantie ging. Een hardnekkige jeugdliefde, want ik vermoed dat ze zo van mijn zevende tot zestiende jaar heeft standgehouden.
Voor een over-romantische jongeling als ik, was het natuurlijk overmijdelijk dat dat op een lied zou uitlopen. En hoewel ze de oorspronkelijk Engelstalige versie van het lied ooit gehoord heeft, is de liefde (waarvan ik alleen kan vermoeden of hopen dat ze wederzijds was) nooit uitgesproken.

Ik schat dat ik haar voor het laatst heb gesproken toen ik negentien was en mijn leven me reeds in andere richtingen had gevoerd.
Ik heb haar sindsdien niet meer gezien, noch heb ik haar kunnen vinden d.m.v. Google of Facebook.
En dat is eigenlijk wel zo romantisch.
 
 
 

Ook interessant om te lezen:

        »  Recensie Welkom Thuis: “Heldere teksten zonder poëtische poeha”
        »  Flirt!
        »  Welkom op de nieuwe webstek van Axel Lukkien!
        »  Welkom op de nieuwe Axel Lukkien-site!
        »  Het is geen wedstrijd